از برجام یزیدی تا برجام رضوی (مطلب مربوط به نشریه محرم)

تفویض خلافت توسط مامون عباسی به امام هشتم تیشه به ریشه ی اسلام ناب بود. همه ی هدف مامون از تفویض خلافت به امام این بود که ضمن ولی عهد شدن خودش و سپس به شهادت رساندن پنهانی امام، خلافتی مشروع و بی حرف و حدیث بدست آورده و امام و ولی مشروع شیعیان شود. اما مامون های زمان همواره از مکر الهی غافلند. وقتی مامون دید که امام به هیچ وجه خلافت را قبول نمی کند، ولایت عهدی را به زور و تهدید شمشیر به امام تحمیل کرد تا لااقل بتواند مشروعیتی ناچیز برای حکومت خود به وجود آورد و از قیام های مداوم شیعیان جلوگیری بعمل آورد، غافل از آنکه امام با آن علم لدنی و بصیرت الهی خود می تواند همه تهدیدها را تبدیل به فرصت نماید. امام هشتم، پس از نشستن بر جایگاه ولایت عهدی اولا فشار روز افزون حکومت عباسیان بر شیعیان را کاهش داد و در ثانی با قرار دادن عوامل خود بر پست های حساس، زمینه ی سستی پایه های حکومت عباسیان را فراهم آورد. در واقع امام رضا (علیه السلام) با این کار به شیعیان زکاوت در برخورد با دشمنان و تبدیل تهدیدها به فرصت را آموختند. مذاکرات هسته ای را می توان یکی از پیچیده ترین پیچ های تاریخی نظام دانست که طی آن دشمن انقلاب اسلامی طراحی دقیق و همه جانبه ای را برای بهره برداری سوء خود انجام داده است.

امان نامه یزید، امروز دلهای بسیاری را به وسوسه انداخته است. غافل از آنکه حتی با کشتن حسین (علیه السلام) نیز گندم ری به عمر سعدها نخواهد رسید. اولین هدف آمریکا از این مذاکرات، اصل قبح شکنی از مذاکره با شیطان بزرگ بوده است. اینکه ایران انقلابی هم با همه ی شعار ها و سر وصداهای اول انقلاب، عاقبت مجبور شد ریاست آمریکا بر جهان را قبول کند و برای گرفتن حقوق خود در برابر کدخدا زانو بزند. متاسفانه این خط تبلیغاتی امروز با نهایت وقاحت توسط روزنامه های زنجیره ای به جامعه القا می شود که مگر آمریکا مار و عقرب است که از آن بترسیم؟ آمریکایی که به ما لبخند می زند، آمریکایی که وعده بهبود معیشت مردم را می دهد، آمریکایی که پرزیدنتش رییس جمهورمان را تلفنی بدرقه می کند، آمریکایی که پیام نوروزی برایمان می فرستد! نشان دادن کلید حل معضلات کشور در مذاکره با آمریکا و از آن طرف بازیگری آمریکایی ها در نقش پلیس خوب، حمله ای گاز انبری است که دشمن خارجی و اعوان داخلی اش بعد از نقش بر آب شدن فتنه ی براندازی مستقیم، پی گرفته اند. وقتی با آمریکا سر میز مذاکره نشستیم، به هم لبخند زدیم و دست دوستی دراز کردیم، دیگر مرگ بر آمریکا وصله ی ناجور می شود، دیگر استکبار ستیزی و مخالفت با ظلم افراطی گری و بی تدبیری می شود، دیگر حمایت از مظلوم عملی خلاف مصالح ملی و منافع عمومی می شود. امروز آنچه برای آمریکا بیش از برجام اهمیت دارد، ایجاد تغییری هرچند کوچک در بدنه ی مردمی و مسئولین نظام در جهت اعتماد به آمریکا است. آنچه که رهبری از آن با کد واژه ی نفوذ یاد می کنند. دومین هدف استکبار از مذاکرات ایجاد تفرقه و دودستگی در سطح جامعه است.

اختلافی که امت را فشل کند و انرژی آن را هدر دهد. اینکه عده ای موافق توافق و عده ای مخالف آن هر روز به جنگ و دعوا بپردازند و دشمن از این آب گل آلود ماهی خود را بگیرد. این هدف را می توان در ادامه ی پروژه ی اختلاف افکنی بین مسئولین نظام دانست که با نام گذاری مدبرانه ی سال به نام هم دلی و هم زبانی دولت و ملت ناکام ماند. هدف سوم رساندن این پیام به ملت ایران بود که اگر با آمریکا راه بیایید آمریکا هم از مساعدت به شما چشم پوشی نخواهد کرد. این هدف علی الخصوص با نزدیک شدن به انتخابات ها بیشتر در دستور کار قرار می گیرد. اینکه دولت های غرب گرا معیشت مردم را بهتر تامین می کنند و فضای اقتصادی بهتری ایجاد می کنند. ضربه ی دشمن این بار کاری تر از دفعات قبل است و همین که بسیاری درد آن را احساس نمی کنند یا در برابر آن سردرگم شده اند، خطرناک تر بودن آن را تصدیق می کند. چه بسا این بار آمریکا با برداشتن تحریم ها و بهبود وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم در پی تقویت جناح خود در کشور باشد.

اما تنها راه برای گذشتن از این فتنه و تبدیل این تهدید به فرصت، اعتصام هر چه محکمتر به ولایت است. تاکیدات مکرر مقام معظم رهبری در هفته های اخیر بر تداوم حس دشمنی با شیطان بزرگ و تقابل با منافع این ام الفساد قرن، آن چیزی است که می بایست به هر شکل ممکن برای آحاد مردم تشریح و تبیین شود. جلوگیری از متفرق شدن مردم به وسیله ی توصیه به اطاعت از فرمایشات رهبری و تسلیم تصمیمات ایشان بودن، دوای درد فتنه ی جدید دشمن است. خارج نمودن اهرم فشار اقتصادی از دست دشمن با اجرای دقیق سیاست های اقتصاد مقاومتی (که متاسفانه بعد از مذکرات مورد غفلت واقع شده است و رهبری تقریبا در تمام سخنرانی هایشان گریزی به آن می زنند) وظیفه ی حیاتی مسئولین دلسوز انقلاب است. این فتنه، فتنه ی ولایت پذیری است. هرچه بیشتر در تبیین آن کوشا باشیم.