برجام و انتخابات پیش رو (مطلب مربوط به نشریه)
امروز موضوع برجام به یکی از مهمترین عرصه های سیاست ایران تبدیل شده است و هر روز دستاوردها و گشایش های حاصل از رفع تحریم های ظالمانه، توسط رسانه های مختلف به جامعه عرضه شده و احتمالا تا انتخابات مجلس شورای اسلامی این روند ادامه خواهد داشت. در اینجا لازم است ضمن تبریک و خسته نباشید به قوه مجریه و به طور خاص دستگاه سیاست خارجی، در ابتدا روی دیگر سکه ی برجام را که کمتر مورد بررسی قرار می گیرد مورد عنایت قرار داده و سپس با نگاهی جامع به برجام وظیفه ی مجلس آینده در قبال آن را بررسی نماییم.
برجام مانند هر دستاورد مذاکره محور دیگری نتیجه ی یک خرید و فروش است؛ فروش مجموعه ای از امتیازات و خرید امتیازاتی دیگر. امتیازات فروخته شده به اذعان رییس دولت و بسیاری دیگر از کارشناسان، با مقاومت مثال زدنی مردم در برابر تحریم ها و کوشش منحصر به فرد دانشمندان کشورمان در جهت رشد علمی-تکنیکی طی مدت چندین سال در کیسه ی ایران جمع شده بود. در واقع تحریم های ظالمانه که به جهت ایجاد انشقاق بین حکومت و مردم وضع شده بود، نه تنها موجب انشقاق و افتراق نشد بلکه امتیازی شد که امروز با فروش آن توانستیم باری از مشکلات ایران اسلامی را زمین بگذاریم. اما سوال اصلی اینجاست که چرا آمریکا و غرب که طی سالیان متمادی در علن و خفا دشمنی خود با نظام جمهوری اسلامی را نشان داده اند، پای میز مذاکره می آیند و امتیازاتی را به ایران عرضه می کنند که موجب تقویت پایه های اقتصادی سیاسی نظام می شود؟ جواب سوال واضح است. شمشیر تحریم ها با گذر زمان کند و پوسیده شده است و دیگر کارایی سابق را ندارد. ایران توانست سخت ترین مراحل تحریم را پشت سر بگذارد تا جایی که به نظر بسیاری از صاحب نظران دیگر تحریمی سخت تر از آنچه وضع شده بود قابل وضع نبود و اگر ایران چند سال دیگر شرایط تحمیلی را تحمل می کرد عملا چیزی به نام شمشیر تحریم بالای سر ایران باقی نمی ماند. در این شرایط آمریکا به دست و پا افتاد تا قبل از نابودی کامل حربه ی تحریم بتواند ایران را به میز مذاکره بنشاند تا اولا چیزی با عنوان شمشیر تحریم بر روی شاهرگ ایران باقی بماند و هر وقت اراده کرد بتواند با تهدید بازگشت مجدد تحریم ها بر وضعیت سیاسی- اقتصادی ایران اثر گذار باشد و ثانیا از خود چهره ای بزک شده به مردم ایران نشان دهد و خود را خیر خواه و صلح جو بنمایاند تا نفوذی ها و سینه چاکان خود را در عرصه ی سیاسی ایران به قدرت برساند.
با روی کار آمدن دولت جدید و تعجیل در رفع تحریم ها، متاسفانه ایران مجبور به مذاکره قبل از پیروزی بزرگ شد، چیزی که در عرصه ی نظامی از آن به اشتباه استراتژیک یاد می شود. در واقع به نظر می رسد چنانچه ایران در دوران تحریم پایه های اقتصاد مقاومتی و درون زای خود را تقویت می کرد، تا چند سال آینده تحریم کارسازی وجود نداشت تا مجبور شویم برای رفع آن قلب رآکتور هایمان را با سیمان پر کنیم و هزاران سانتری فیوژمان را تقدیم نماییم.
در هر صورت مذاکرات به سرانجام رسید و برجام تصویب و اجرایی شد. چیزی که امروز باید توجه داشت این است که یکی از اهداف آمریکا در پروژه ی برجام بلاشک انتخابات مجلس بود. برجام نزدیک انتخابات به سرانجام رسید تا با تبلیغات پر حجم بر روی آن و خیرخواه جلوه دادن آمریکا، نمایندگان نزدیک به سیاست های غرب گرایانه را به قدرت برساند. بنابراین اولین نکته در انتخاب امسال این است که اجازه ی کاساز شدن این حربه به آمریکا داده نشود.
اما یکی دیگر از مشکلاتی که پس از برجام ایجاد شد، کاهش توجهات به اقتصاد مقاومتی بود.عدم توجه به اقتصاد مقاومتی ما را همچنان نسبت به تحریم ها آسیب پذیر نگه می دارد و این همان چیزی است که وضع کنندگان تحریم می خواهند. بنابراین یکی از مهمترین مطالباتی که می بایست از نمایندگان این دوره خواست، داشتن برنامه در جهت افزایش توجه به مبانی اقتصاد مقاومتی است.
مورد دیگری که با تصویب برجام ایجاد شده است، باز شدن مجدد پای دلالان بین الملل مانند حلقه ی کرسنت و... به اقتصاد ایران است. در این مورد نیز نیاز است نمایندگانی انتخاب شوند که بتوانند به طور دقیق دولت را زیر نظر داشته باشند و به قول معروف وکیل الدوله در مجلس نباشند. نظارت کامل مجلس بر عملکرد دولت در صورتی حاصل می شود که این دو در یک جریان و دارای یک خط فکری نباشند.
با این همه شکی در این نیست که حتی اگر برجام تهدید و مانعی در برابر رسیدن ایران به قله ی اسلامیت باشد، این تهدید توسط مدیریت حکیمانه ی رهبری و همراهی مثال زدنی مردم (همچون حربه ی تحریم) به فرصت تبدیل خواهد شد و یکی از مراحل تبدیل این تهدید به فرصت بلاشک انتخابات مجلس است.
